Van het ziekenhuis tot in de kerk

Vorige week heb ik het voor elkaar gekregen om in het ziekenhuis te belanden. Alhoewel ik dokter Allibhoy best een vriendelijke vent vind, had ik onze relatie graag bij één ontmoeting willen laten. Echter voelde ik me beroerder dan een kalkoen tijdens kerst, dus, zo lief als dat mijn reischica’s zijn, gaan we zaterdag ochtend gezellig met z’n 4en op naar het ziekenhuis. Dokter Allibhoy prikt ditmaal wat langer in mijn buik, stelt heel wat vragen en roept vervolgens Sophie erbij. Tegen haar verteld hij dat ik maar beter een paar dagen kan blijven. Ik vind dat niet zo leuk, dus met lichtelijke paniek kijk ik Sophie aan. Zij vraagt of het ook anders kan. Ja, dan moet ik vandaag de hele middag op de ER liggen en morgen terugkomen. Want mevrouw Roelofs is uitgedroogd en heeft een infectie in haar buik. Hatsjikidee! Op de ER krijg ik een infuus in mijn hand geprikt. Dit heb ik nog nooit gehad, dus vind ik wel interessant. Er wordt een zak met vocht eraan gekoppeld, waar zout en suiker in zit. De meiden gaan voor mij de hele papierwinkel in het ziekenhuis door en na wat uur dingen regelen en betalen, gaan ze lekker van hun vrije zaterdag genieten. Ik word na mijn eerste zak doorgestuurd naar het lab. Hier moet ik in een potje poepen: ook voor het eerst, dit vind ik niet zo leuk. Niemand legt uit hoe dit moet, iel. Daarna word ik weer naar de ER gestuurd. Hier lig ik al aan mijn tweede zak vocht met daarin ditmaal ook antibiotica, als ik hoor dat ik ook bloed moest afgeven. De dokter komt dan maar naar mij toe om wat buisjes bloed te vullen. Ondertussen praten we over de tunnels in mijn oren. Dat vinden ze hier maar raar, omdat de Masai dat hebben. Als de dokter weg is, val ik in slaap. Blijkbaar went alles, zo ook een ziekenhuisbed met een infuus in je hand. Na 1,5 uur zijn mijn uitslagen er: Ik heb geen malaria en mijn poep (water met een bruin kleurtje) is goed. Hierna mag ik eindelijk naar huis, als ik beloof dat ik morgen écht terugkom. Het infuus mag ik houden, want morgen mag ik nog een keer. Met de naald in mijn hand stap ik bij een piki piki achterop en ga ik zu hause. Na een braaf zaterdagnachtje vervolg ik zondag mijn ziekenhuisavontuur. Een potje antibiotica wordt aan het infuus gekoppeld en na 1,5 uur loop ik het ziekenhuis uit en beloof ik mezelf dat ik er niet meer terugkom.

Op dinsdag gaan we uit lunchen met vader Hans. 30 jaar geleden heeft hij Pandipieri opgericht als missionaris. Omdat hij een paar maanden in Nederland zat, hebben we hem nog maar net ontmoet en nu wilt hij ons wat beter leren kennen. Hij neemt ons mee naar een visrestaurant. Hier stelt hij ons vragen over waarom we hier zijn en verteld hij veel over zijn eigen ervaringen. Na een tijdje bestellen we vis. Het restaurant vraagt 35 euro per vis. Dit is belachelijk en onder leiding van vader Hans verkassen we naar een ander restaurantje. Hier kosten vissen 7,50. We pulken de vis uit elkaar met onze handen, rollen balletjes ugali en stoppen er groenten in. Met een volle buik en een gevuld hoofd van de gesprekken zit de lunch erop.

Het gesprek met vader Hans heeft me geïnspireerd en ik zou graag naar de kerk willen hier. Als ik het aan Maria vertel besluiten we gelijk zondag te gaan. Ik skip een zaterdagavond uitgaan en zondag ochtend vertrekken we samen met Johan, een man die bij ons tijdelijk op de compound verblijft, naar de kerk. Het is er druk. Waar in Nederland kinderen tijdens een dienst in de crèche worden gestopt, blijven de kinderen hier gewoon tijdens de viering erbij. Dit kan ook, want de muziek swingt, mensen klappen en kinderen dansen. Alhoewel de opzet van de viering hetzelfde is als in Nederland, is het hier lang zo saai niet. Dit bewijst dat geloof niet saai hoeft te zijn en dat samen geloven echt gevierd mag worden. De dienst gaat over het evangelie waarin Jezus de kooplui de tempel uit jaagt. De preek die hierop volgt duurt 40 minuten en bevat kledingadviezen en gooi-die-telefoon-aan-de-kant meningen van de pastor. Maar ook dat je trouw moet zijn aan jezelf en het geloof, omdat jij de tempel bent die het geloof uitdraagt, oftewel: je bent het visitekaartje van God, ga hier met respect mee om.
De kerk wordt hier een beetje hetzelfde gedaan als het onderwijs: met veel herhaling. ‘The church is respect!’ zegt de pastor. Waarna hij vervolgens zegt: ‘The church is?’ Waarop de kerkgangers in koor antwoorden: ‘Respect!’ Voor dit kuddegedrag ben ik een beetje allergisch, toch voel ik me voldaan en gelukkig als ik de kerk uitloop. Ik ben blij dat ik ben gegaan, dit was iets wat ik van mezelf van tevoren al moest doen en ik vind het fijn dat ik de wil had om het ook daadwerkelijk uit te voeren. Of er een tweede bezoekje gaat komen aan de Sint Joseph kan ik niet zeggen. Wel staat een bezoekje aan een Indische tempel hier op de planning.

Deze week hebben we de laatste interviews en evaluaties met scholen gehad. In totaal zijn we nu op 12 basisscholen langs geweest voor interviews met de health en headteachers en evaluaties met de leerlingen van de health club. De scholen sluiten deze week voor de grote vakantie, dus precies op tijd. Nu moeten we aan de slag met het analyseren van de data en het vormgeven van ons plan. We denken erover om duurzaam lesmateriaal te ontwikkelen voor het Environmental Health team van Pandipieri.

Ook een leuk nieuwtje: Afgelopen week hebben we onze reis gepland! Als onze minor erop zit, gaan we een weekendje onze bil schudden in Nairobi, waarna we doorvliegen naar Zanzibar. Even echt decadent doen, aan onze teint werken en compleet vakantie vieren op een eiland met blauwe zee en hete temperaturen. Waar jullie met kerst misschien hopen op sneeuw, tijdens het eten van je 6 gangen diner, zullen wij in onze zomerjurkjes een feestje vieren bij Kendwa Rocks. Ik wil je niet jaloers maken, maar soms moet het gewoon eventjes.

Voor nu een digitale klapzoen, tot snel!