De eerste 24 uur in Nyalenda

Als ik op de eerste dag in Kisumu m’n laptop opendoe lees ik het volgende:
- We zijn gearriveerd, waar moet ik beginnen.
Na een reis van 24 uur, zijn we eindelijk aangekomen bij wat we de komende maanden ‘thuis’ noemen.
Het is heftig: ik ben kapot van de reis. -
Waarna ik blijkbaar ben vertrokken naar Dromenland.

Maar waar moet ik beginnen? De afgelopen 48 uur heb ik me aan een stuk door verbaasd. Ik heb hierin meer gevlogen dan de rest van m’n leven. Omdat we naar een ontwikkelingsland gaan, moesten we de luxe maar even afleren onderweg. Met een flatscreen in de rugleuning van de stoel voor ons, konden we tijdens iedere vlucht onszelf vermaken met de nieuwste films. Kregen we gratis drank tijdens elke vlucht en genoten we tijdens onze overstap op Dubai van een potje rummikub met een halve pint Kilkenny om 8 uur ’s ochtends. Vervelend.

Tegen de tijd dat we het vliegtuig uitlopen in Kisumu schemert het al. Het is er stil en overal waar je kijkt zie je natuur, inclusief palmbomen. Onze bagage hebben we binnen 5 minuten, waarna we naar Sam lopen, onze taxichauffeur. Hij stelt ons voor aan Sammy, een tuktuk chauffeur die onze bagage naar de compound brengt. Sam zelf rijdt ons hierheen. Het is pikdonker onderweg, waardoor ik weinig kan zien van de omgeving. Het valt me op dat er veel mensen op straat zijn en het verkeer een grote gekte is. Ik vraag me af wat precies de regels zijn, want volgens mij rijden ze hier op wie de meeste ballen heeft. Er zijn veel kraampjes langs de kant van de weg, waar mensen hun producten verkopen. Het ziet er druk en gezellig uit.
Dan zijn we er eindelijk. Zodra we de auto uitstappen, rennen er kinderen naar ons toe. Waarna we vervolgens begroet worden door mama. Eigenlijk heet ze Mary, maar iedereen noemt haar mama. Dit is een teken van respect voor vrouwen die oud genoeg zijn om kinderen te hebben. Mama leidt ons rond. De eetkamer, de douche, het toilet en de slaapkamers.
Ik ben in shock. Ik weet niet of ik het hier 3 maanden ga volhouden. Ik wist niet wat ik moest verwachten, maar wat ik hier aantref slaat alles. Ik word even met mijn neus op de feiten gedrukt: Kenia is een ontwikkelingsland en ik heb het verdomd goed in Nederland!
Ik zie aan de andere meiden dat ze ook geschrokken zijn en dit stelt me enigszins gerust. We’re in this together..
Er zijn 2 single kamers en een dubble. Ik ging uit van 2 aan 2, dus het feit dat we nu moeten kiezen wie er alleen slaapt valt me zwaar. Dan denk ik aan vorige week. Omdat ik al een week voordat ik vertrok mijn kamer uit moest, was de hele week een groot logeerpartijtje bij vrienden. Geen eigen plekje hebben in combinatie met een heftige schoolweek vol lange lesdagen, vond ik lastig. Privacy is toch wel iets wat ik fijn blijk te vinden. Hierom besluit ik om voor een van de single kamers te gaan. Ik kom hier om over mijn eigen grenzen heen te stappen, dus beter maar gelijk beginnen.

Er zijn 3 andere vrijwilligers die ook op de compound verblijven. Zij vertellen ons dat we alles met het moment moeten nemen en gewoon veel moeten lachen. Dit is iets wat ik ga onthouden.

Ik voel me vies en ga douchen. Ik weet dat het koud water is, maar omdat het avond is, is het water opgewarmd door de zon en goed te doen. Na de douche voel ik me weer een beetje mezelf.
Dan ook maar gelijk voor een toiletbezoekje gaan. Dit houdt in: boven een gat in de grond hangen en mikken. Het ruikt er naar de kinderboerderij. Met die gedachte probeer ik er maar een leuke activiteit van te maken. Met het geluid van de kakelende kippen, die overal op de compound rondlopen, op de achtergrond is dit nog niet eens zo moeilijk.
Tegen de tijd dat ik mijn bed bereik ben ik blijkbaar te moe om mijn eerste indrukken op te schrijven en vlieg ik gelijk in de armen van Klaas Vaak.

Als ik om half 9 ’s ochtends wakker word, voel ik me goed. De douche en de slaap hebben me goed gedaan. Ik loop mijn kamer uit en zie de compound in het licht. Het ziet er gelijk een stuk beter uit en met een goed humeur loop ik de trap af.
Mama is druk de was aan het doen, alle kinderen die gisteren zo druk rondrenden zijn nu naar school en het is rustig. De andere meiden slapen nog en de andere vrijwilligers zijn al naar hun werk. De ontbijtspullen staan nog op tafel. Met een kopje aanmaakkoffie en een bammetje met peanuttbutter en jelly start ik mijn dag.

Op de compound zit een artschool. Voordat ik naar Kenia kwam had ik een site (http://mwangazart.weebly.com/) ontdekt waar kunst die in deze school werd gemaakt te zien was. Ik zie een boel fietsen klaar staan voor de school en mijn nieuwsgierigheid wint: Ik loop naar binnen.
Een tiental jongens staan achter ezels en zodra ik binnen kom word ik voor een van de eerste keren geconfronteerd met het feit dat ik blank ben. De jongens stoppen met tekenen en kijken me aan. De leraar komt naar me toe, kijkt me in het begin niet aan, maar stelt zich wel voor: Dan. Ook is er een model: Molly. Dan leidt me rond, verteld dat hij tijdelijk de lessen geeft, omdat father Hans in Nederland is. Normaal is modeltekenen op vrijdag, maar omdat op vrijdag een exhobition op Pandipieri is, is het modeltekenen een dag vervroegd, zodat deze tekeningen morgen geshowd kunnen worden (ik word de rest van de dag uitgelachen door de meiden, omdat ik steeds struikel over het woord exhobition).
Na de les nodigen Molly en Dan me uit voor een kopje thee. Thee drinken is hier normaal. De thee bevat veel melk en suiker. Dan laat me foto’s zien van hoogheid Willem-Alex die de artschool een paar jaar geleden heeft bezocht. Ik ben onder de indruk: Deze mensen hebben mijn koning de hand geschud, met hem gepraat en rondgeleid, terwijl ik de beste vent alleen maar van tv ken.
Molly vraagt waar ik vandaan kom in Nederland. Ze kent Arnhem, omdat ze zelf in Oosterbeek, Eindhoven en Amsterdam is geweest. Alweer ben ik onder de indruk. Ik praat lang met hen, over het leven in Kisumu, het verschil in de gebruiken van Kenia en Nederland en over de exhobition.
De andere meiden zijn inmiddels wakker, gedoucht en hebben ontbeten, we geven wat Nederlandse en Duitse cadeautjes aan mama en besluiten een rondje gaan lopen door de sloppenwijk waar de compound in zit.
Na een paar meter gelopen te hebben komen er kinderen op ons afgerend: Mzungu! Mzungu! Dit is de benaming van een blank persoon. Ik voel me ongemakkelijk, de kinderen doen alsof we beroemd zijn, terwijl niemand ons hier kent. Overal waar we lopen kijken mensen naar ons en komen kinderen naar ons toe. Mensen begroeten ons en vragen hoe het gaat. We lopen langs alle kraampjes die we gisteravond ook zagen. Er wordt vanalles aangeboden: vis, vlees, groenten, maar er zijn ook mini bioskoopjes, barbershops en cosmetic beautyshops, dus toch wel een Keniaanse Kruidvat hier.
Continu rijden er hickeys langs ons, dit zijn motortaxi’s. Je betaalt een paar shilling en wordt achterop overal heengebracht. De hickeys rijden als levensmoeie rouwdouwers. We komen uit bij het winkelcentrum. Zodra we de supermarkt inlopen ben ik voor de derde keer deze ochtend onder de indruk van wat ze hier wel hebben. De supermarkt is groter dan Appie XL en ze verkopen hier alles! Flatscreens die de Media Markt ook verkoopt, Nivea, wasmachines, Pringles. Alles wat wij ook hebben.
Na water en wc papier gehaald te hebben lopen we terug naar de compound. Hier staat de lunch klaar: spaghetti.
Na het eten verteld mama dat Sarah haar heeft gebeld en dat we pas op maandag bij Pandipieri hoeven te zijn. Sarah is onze coach vanuit Pandipieri. Zij is in 2007 zelf met Dare2Go naar Pandipieri gekomen en nu woont ze hier, heeft ze een vriend en afgelopen zomer is ze bevallen van een dochtertje Noni.
We besluiten haar zelf te bellen, omdat maandag nog lang duurt en we niet goed weten waar we aan toe zijn. Sarah nodigt ons gelijk uit in haar huis, legt ons uit waar we lokale simkaarten moeten kopen en tot waar we een tuktuk moeten bestellen.
Door de hitte zijn we gesloopt en gaan even chillen voordat we naar Sarah gaan.
Na het regelen van simkaarten heeft alleen Maria er een, omdat het systeem langzaam is en we worden geadviseerd om morgen terug te komen.
Op naar een tuktuk! Ook dit zijn taxi’s hier. We regelen er een voor 20 shilling per persoon. Dit is omgerekend ongeveer 80 eurocent met z’n allen. We rijden langs Pandipieri en stappen uit. We vragen een random persoon of hij ons naar mzungu Sarah kan brengen. Hij leidt ons naar haar huis. Sarah is verbaasd, omdat ze de jongen niet kent. Maar hij haar wel, waarschijnlijk omdat ze blank is.
Het is fijn om Sarah te ontmoeten. Ze ontvangt ons hartelijk, biedt ons Nederlandse thee aan en zelfgemaakte brownie. Ze stelt ons voor aan haar vriend en laat Noni zien. Met een goed gevoel lopen we 1,5 uur later haar huis uit. Ze heeft ons veel verteld over haarzelf, Pandipieri en wat wij hier kunnen doen in onze vrije tijd. Met de tuktuk van Fred rijden we terug naar de compound. Hier is een choir meeting.
Onder het avondeten praten we met de andere vrijwilligers over elkaars dag. Omdat 2 van de 3 uit Schotland/Engeland komen praten we ook hier Engels. Na het eten betrap ik mezelf dat ik in het Engels denk en dat ik me al behoorlijk vertrouwd voel op de compound. Na een douche en nog wat gebabbel ga ik naar bed, kijk ik een film en val ik in slaap.

Waar ik de eerste avond compleet in shock was, heeft het me een dag gekost om al aan wat dingen te wennen.
Het komt goed hier, ik ga het volhouden hier en het zelfs nog mieters naar mijn zin krijgen. Dat voel ik!