Baby’s vs nijlpaarden
Door: Jorine
Blijf op de hoogte en volg Jorine
02 Oktober 2014 | Kenia, Kisumu
Een van mijn voornemens was om niet met kinderen te werken tijdens deze minor. Al voordat we gingen werd me duidelijk dat dit vrijwel onmogelijk zou worden. Ik heb tijdens eerdere stages wel met kinderen gewerkt, echter is het niet echt mijn doelgroep. Ik ben altijd bang dat ze gaan huilen en weet eigenlijk niet zoveel van deze mini mensjes af. Vorige week was dan ook een ultieme challenge: elke dag zat ik tussen de kinderen. Baby’s, peuters, kleuters, primairy school, de hele mikmak. Van poepluier tot neusgepeuter, alles zag ik langskomen.
Het wonder is geschied, mijn eierstokken geactiveerd en mijn mind gereset: Kinderen zijn best wel tof! Sowieso vind ik donkere kindjes een stuk mooier dan die melkflesjes die in Nederland eruit gepoept worden. Maar hier worden ze ook een stuk minder gepamperd. Kinderen lopen hier de hele dag lekker smerig buiten, met hun snotneus in het zand te wroeten, van alles wat ze vinden maken ze speelgoed en als ze vallen zijn ze vaak gewoon kei stoer en staan ze gewoon op zonder te huilen. Buitenspelen zal in mijn ogen altijd winnen van de playstation en tv die kinderen in Nederland tegenwoordig opvoeden.
De ene dag moest ik baby’s wegen en opmeten, waarbij sommigen spontaan in huilen uitbarstten bij het zien van mij en mijn bleke kleurtje. Een andere dag moest ik met geïnfecteerde moeders praten over de (borst)voeding van hun baby’s. Hierbij leerde ik dat een geïnfecteerde moeder een gezond kind op de wereld kan zetten, wat ik behoorlijk vet vind! Ook moest ik een van de sloppenwijken in om langs huizen te gaan en te kijken of kinderen voldoende vitamines binnenkregen. Hierbij kreeg ik een hartverzakking: Opeens liep er een stier midden door de wijk. Een stier! Zo eentje met horens, die mensen kan kapot maken, zo een ja.
Ook ben ik met environmental health langs een school geweest om een les over gezondheid te geven. Ook hier schrok ik. Want opeens zag ik een jongen van een jaar of 10 met een vlindermes in zijn hand. Ik weet nog steeds niet goed wat hier normaal is en wat niet. Dus zelfs de raardere dingen beginnen normaal te lijken.
Hierna liepen we naar een andere school om hun moestuin te bekijken. Wat me opviel was dat dit een moslimschool was en onze organisatie christelijk is. Ik vind het mooi dat ongeacht het geloof deze instanties met elkaar werken, want zoals een van de projectmedewerkers zei, ‘’environment gaat buiten het geloof om en is van iedereen’’.
Donderdag had ik samen met Sharon ’s middags vrij. Ze nam me mee naar Dunga Hill. Dit is een plek aan het Victoriameer, waar ook een bar zit. Eindelijk kon ik even tot rust komen en was er voor een paar uur helemaal niks. Thuis is er continu herrie. Kinderen die ‘mzungu’ roepen, volwassenen die naar je staren, pikkie en tuktuk drivers die je willen vervoeren, honden die blaffen, kikkers die kwaken, overal muziek en dit alles iedere dag en nacht. Dit is vermoeiend en soms echt teveel aan je hoofd. Dus even alleen maar water, goede gesprekken en natuur zorgde ervoor dat ik er weer even tegen aan kon.
Vrijdag avond gaan we naar Dunga Hill camp met de meiden. Hier is een jamsessie. Super leuk, blank en donker gemengd en live muziek. Eindelijk even normaal een avondje uit kunnen gaan met gezelligheid en mensen van onze leeftijd die oprecht geïnteresseerd zijn en niet vanwege onze huidskleur.
Op zaterdag staan we na veel te weinig slaap op. Dit maakt niet uit, want deze dag wordt baas. Op naar Kiboko Bay: een resort met alle luxe die wij op onze compound nooit zullen hebben. Voor 1000 shilling p.p. huren we een boot met 2 jongens die onze gids zijn. Ze beloven ons hippo’s en waar wij het niet verwachten zien we hippo’s! Jahaaaaa! De boottocht duurt 3 uur en naast nijlpaarden zien we nog veel meer moois: zie vooral de foto’s. Ik was helemaal zen toen ik het erop zat. Aan het eind zat ik als een echte oma zelfs te knikkebollen. Water werkt echt beter dan warme melk of kamille thee.
Zondag ochtend ga ik naar Kibuye market. Het is 9 uur ’s ochtends, stikheet en verdomd druk. Na 2 uur op de markt rondgelopen te hebben, zit ik als een bezweet plasje tevreden met mijn volle tas achter Sharon op een pikkie. Dingen die ik in NL in de kledingcontainer gooi, koop ik nu voor minder dan een euro. Sharon lacht me uit om de afgrijselijke dingen die ik gekocht heb, ik vind ze fantastisch.
Hierna zwemmen en naar Hippo Point. Een chillplek bij het meer waar heel wat jongeren komen. ’S Avonds nog even een potje poolen.
Na dit weekend kan ik een beetje constateren dat ik langzaam echt mijn plekje begin te vinden. Ik begin mensen te kennen, chille plekken te ontdekken en te merken waar ik me goed bij voel. Alle aandacht went nog steeds niet, maar ik merk dat ik meer lach en me meer op mijn gemak voel.
Dit op m’n gemakje voelen duurt maar even. Want samen met Loes moest ik deze week naar een jeugdcentrum in Obunga. We zijn nog niet binnen of meneer Stevie Wonderline van het centrum pakt een dikke donkere dildo uit een tasje en een doos condooms. Op maandag praten ze over condoomgebruik. Noem me een puber, maar ik heb een uur lang m’n kaken op elkaar gedrukt om niet in lachen uit te barsten. Toch zie ik wel de ernst van de situatie in. De jongens komen met vragen over condooms, hiv, besnijden piemels (hier worden alle mannelijke luo’s - stam- besneden rond hun 11e). Ik weet eigenlijk maar weinig van hiv af en leer tijdens deze ochtend behoorlijk wat nieuwe dingen. Hierna volgt een lesje over alcohol gebruik. Het valt me op dat de jongens die hier komen enorm open zijn en alles durven vragen. Ook de medewerkers van het centrum vertellen openlijk over hun alcoholgebruik en dit krijgt mijn respect. Levelen met je doelgroep en een veilige sfeer creëren, in de pocket.
Onze intro zit er na vandaag op en morgen gaan we in gesprek met Chris en Sarah over wat we de rest van onze tijd hier gaan doen i.v.m. onze opdrachten voor school: een sustainable design maken. Ik heb er zin in om me echt ergens hard voor te gaan maken. De afgelopen week heb ik echt fantastisch leuke mensen leren kennen, waarmee ik toffe dingen onderneem in mijn vrije tijd. Maar het is nu ook echt wel tijd om te doen waarvoor we hier kwamen. An die arbeit! Hatseflats!
Een knipoog, een luchtkus en een knol met sukuma wiki
Het wonder is geschied, mijn eierstokken geactiveerd en mijn mind gereset: Kinderen zijn best wel tof! Sowieso vind ik donkere kindjes een stuk mooier dan die melkflesjes die in Nederland eruit gepoept worden. Maar hier worden ze ook een stuk minder gepamperd. Kinderen lopen hier de hele dag lekker smerig buiten, met hun snotneus in het zand te wroeten, van alles wat ze vinden maken ze speelgoed en als ze vallen zijn ze vaak gewoon kei stoer en staan ze gewoon op zonder te huilen. Buitenspelen zal in mijn ogen altijd winnen van de playstation en tv die kinderen in Nederland tegenwoordig opvoeden.
De ene dag moest ik baby’s wegen en opmeten, waarbij sommigen spontaan in huilen uitbarstten bij het zien van mij en mijn bleke kleurtje. Een andere dag moest ik met geïnfecteerde moeders praten over de (borst)voeding van hun baby’s. Hierbij leerde ik dat een geïnfecteerde moeder een gezond kind op de wereld kan zetten, wat ik behoorlijk vet vind! Ook moest ik een van de sloppenwijken in om langs huizen te gaan en te kijken of kinderen voldoende vitamines binnenkregen. Hierbij kreeg ik een hartverzakking: Opeens liep er een stier midden door de wijk. Een stier! Zo eentje met horens, die mensen kan kapot maken, zo een ja.
Ook ben ik met environmental health langs een school geweest om een les over gezondheid te geven. Ook hier schrok ik. Want opeens zag ik een jongen van een jaar of 10 met een vlindermes in zijn hand. Ik weet nog steeds niet goed wat hier normaal is en wat niet. Dus zelfs de raardere dingen beginnen normaal te lijken.
Hierna liepen we naar een andere school om hun moestuin te bekijken. Wat me opviel was dat dit een moslimschool was en onze organisatie christelijk is. Ik vind het mooi dat ongeacht het geloof deze instanties met elkaar werken, want zoals een van de projectmedewerkers zei, ‘’environment gaat buiten het geloof om en is van iedereen’’.
Donderdag had ik samen met Sharon ’s middags vrij. Ze nam me mee naar Dunga Hill. Dit is een plek aan het Victoriameer, waar ook een bar zit. Eindelijk kon ik even tot rust komen en was er voor een paar uur helemaal niks. Thuis is er continu herrie. Kinderen die ‘mzungu’ roepen, volwassenen die naar je staren, pikkie en tuktuk drivers die je willen vervoeren, honden die blaffen, kikkers die kwaken, overal muziek en dit alles iedere dag en nacht. Dit is vermoeiend en soms echt teveel aan je hoofd. Dus even alleen maar water, goede gesprekken en natuur zorgde ervoor dat ik er weer even tegen aan kon.
Vrijdag avond gaan we naar Dunga Hill camp met de meiden. Hier is een jamsessie. Super leuk, blank en donker gemengd en live muziek. Eindelijk even normaal een avondje uit kunnen gaan met gezelligheid en mensen van onze leeftijd die oprecht geïnteresseerd zijn en niet vanwege onze huidskleur.
Op zaterdag staan we na veel te weinig slaap op. Dit maakt niet uit, want deze dag wordt baas. Op naar Kiboko Bay: een resort met alle luxe die wij op onze compound nooit zullen hebben. Voor 1000 shilling p.p. huren we een boot met 2 jongens die onze gids zijn. Ze beloven ons hippo’s en waar wij het niet verwachten zien we hippo’s! Jahaaaaa! De boottocht duurt 3 uur en naast nijlpaarden zien we nog veel meer moois: zie vooral de foto’s. Ik was helemaal zen toen ik het erop zat. Aan het eind zat ik als een echte oma zelfs te knikkebollen. Water werkt echt beter dan warme melk of kamille thee.
Zondag ochtend ga ik naar Kibuye market. Het is 9 uur ’s ochtends, stikheet en verdomd druk. Na 2 uur op de markt rondgelopen te hebben, zit ik als een bezweet plasje tevreden met mijn volle tas achter Sharon op een pikkie. Dingen die ik in NL in de kledingcontainer gooi, koop ik nu voor minder dan een euro. Sharon lacht me uit om de afgrijselijke dingen die ik gekocht heb, ik vind ze fantastisch.
Hierna zwemmen en naar Hippo Point. Een chillplek bij het meer waar heel wat jongeren komen. ’S Avonds nog even een potje poolen.
Na dit weekend kan ik een beetje constateren dat ik langzaam echt mijn plekje begin te vinden. Ik begin mensen te kennen, chille plekken te ontdekken en te merken waar ik me goed bij voel. Alle aandacht went nog steeds niet, maar ik merk dat ik meer lach en me meer op mijn gemak voel.
Dit op m’n gemakje voelen duurt maar even. Want samen met Loes moest ik deze week naar een jeugdcentrum in Obunga. We zijn nog niet binnen of meneer Stevie Wonderline van het centrum pakt een dikke donkere dildo uit een tasje en een doos condooms. Op maandag praten ze over condoomgebruik. Noem me een puber, maar ik heb een uur lang m’n kaken op elkaar gedrukt om niet in lachen uit te barsten. Toch zie ik wel de ernst van de situatie in. De jongens komen met vragen over condooms, hiv, besnijden piemels (hier worden alle mannelijke luo’s - stam- besneden rond hun 11e). Ik weet eigenlijk maar weinig van hiv af en leer tijdens deze ochtend behoorlijk wat nieuwe dingen. Hierna volgt een lesje over alcohol gebruik. Het valt me op dat de jongens die hier komen enorm open zijn en alles durven vragen. Ook de medewerkers van het centrum vertellen openlijk over hun alcoholgebruik en dit krijgt mijn respect. Levelen met je doelgroep en een veilige sfeer creëren, in de pocket.
Onze intro zit er na vandaag op en morgen gaan we in gesprek met Chris en Sarah over wat we de rest van onze tijd hier gaan doen i.v.m. onze opdrachten voor school: een sustainable design maken. Ik heb er zin in om me echt ergens hard voor te gaan maken. De afgelopen week heb ik echt fantastisch leuke mensen leren kennen, waarmee ik toffe dingen onderneem in mijn vrije tijd. Maar het is nu ook echt wel tijd om te doen waarvoor we hier kwamen. An die arbeit! Hatseflats!
Een knipoog, een luchtkus en een knol met sukuma wiki
-
02 Oktober 2014 - 13:25
Papa:
Hoi meis,
Wat een belevenissen. In één week meer dan ik in één jaar beleef.
Fijn dat je nu zelf aan de slag kunt en je handen uit de mouwen kunt steken. Ik ben heel benieuwd wat je precies gaat doen. Dus kijk ik nu al weer uit naar je volgende blog.
Voor wat betreft die eierstokken, probeer dat nog even in bedwang te houden ;-). Lijkt me beter dat je dan eerst een beetje gesetteld bent.
Kus en heel veel plezier.
-
02 Oktober 2014 - 13:50
Bobby:
Gooooo Jorine!!! :D
#poepluier -
02 Oktober 2014 - 14:11
Deanga:
Hihi toch met de kids t leuk hebben. Wist dat die dag zou komen. Mijn kind vind jou overigens ook niet eng maar juist leuk vooral je panty -
02 Oktober 2014 - 14:15
Jorine Roelofs:
Ja Papa :)
De panty is helaas gesneuveld.. Bied maar mijn excuses aan dr aan Deanga. Ben bang dat ze t nu wel uit gaat maken met me -
02 Oktober 2014 - 20:19
Mamma:
Hoi lieverd,
Fijn dat je je plekje vind. Ik kan er ook niets aan doen dat wij wit zijn. Vroeger wilde ik ook liever een bruine pop, omdat ik die mooier vond. Helaas, een velletje kun je niet uitzoeken.
Maar wat een mooie en indrukwekkende dingen zie je toch. Het is bijna niet te geloven.
Kijk even op de mail, daar heb ik je teruggeschreven.
Tot gauw weer.
Kus en veel lol, genot en lekkere luchtjes. -
03 Oktober 2014 - 00:28
Lea:
Hoi Jorine,
Betrap me erop dat ik uitkijk naar je reisverslagen...nu kan ik in ieder geval zeggen dat je dit berichtje uit Washington ontvangt!! Heb mezelf gedurende drie weken tot wereldreiziger gebombardeerd.
Zie je wel kleine kindjes kunnen wel meevallen, alhoewel, laat die eierstokken van jou nog maar even zitten. In ieder geval fijn dat je nu je introductie door bent en dat je echt aan het werk kunt en je plekje een beetje gevonden hebt.
Je voegt mooie foto's toe. Die vogels zijn dat maraboe's? In ieder geval wens ik je vanuit Amerika veel succes en ik weet zeker dat je een hoop goeds daar kunt doen.
Groetjes
Lea -
03 Oktober 2014 - 15:33
Tomaat:
Olla chica!
Supertof wat je allemaal meemaakt daar. Als had ik nietverwacht van je dat je mening over kleintjes zo snel zou veranderen. Gelukkig begin je beetje je plekje te vinden! Ik wens je nog veel plezier enne, doe die hippos een handkusje van me ;)
Liefs, Tomaatie -
04 Oktober 2014 - 20:08
Margriet:
Lieve Jorine,
Ook ik vind het heerlijk om je vehaal te lezen, je schrijft fantastisch.
Ik voel me dankzij jou ook een beetje in Kenia.
Vorig jaar was ik in Uganda en op basis daarvan illustreer ik je belevenissen.
In Israel hebben we vandaag Yom Kippur,dwz de nationale vastendag. Het land ligt zo ongeveer plat, alles is doodstil. Avi en ik hebben een fietstocht gemaakt op de snelweg.
Woesdag begint het Loofhuttenfeest van een week.
Ik hoop dat je een goede plek krijgt om de komende tijd te kunnen werken.
Veel succes!
Liefs van de mezuga's uit Israel
XXX
-
09 Oktober 2014 - 12:00
José:
Hallo topper,
wat maak je veel mee en wat schrijf je leuk! Ik ben helemaal onder de indruk van je belevenissen. De verschillen die je opmerkt tussen de mensen en hun leven in Kenia en de blanke westerlingen zijn enorm. Gelukkig begin je al een beetje te wennen.
Ik hoop dat je een interessante opdracht vindt waar je je passie in kwijt kunt. Heel veel succes en geniet van je onvergetelijke ervaringen.
Liefs José -
11 Oktober 2014 - 19:40
Oma:
dag schat, ik heb al de reacties gelezen en lees zenet zo leuk als jij.
prachtige verhalen,fijn dat je het zo mooi vertellen kunt .maak je er wel iets moois van?
ik denk vaak aan jou,je weet wel wanneer.
liefs van oma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
