Een beetje salmonella, een beetje beseffings

Dit blog bevat taalgebruik wat enigszins smerig kan worden bevonden. Ik adviseer je om deze niet tijdens het nuttigen van een zakje chips of frisse salade te lezen, tenzij je over een sterke maag beschikt.

Na een week in Kisumu begin ik al een beetje allergisch te worden voor het woord Mzungu. Ik ben niet gewend dat er continu op me gelet wordt. Het voelt alsof ik Justin Bieber ben en daarom besluit ik per direct om nooit beroemd te worden. Niks voor mij al die aandacht.
De 2 Engelse roomies op de compound zijn afgelopen weekend vertrokken. De andere roomie is de Nederlandse Sharon. Zij heeft zichzelf tot onze gids gekroond en geeft ons intense spoedcursussen Kenia. Afgelopen vrijdag nam ze ons mee naar de markt. Hier gaf ze een grote bek tegen een mark tman, waarbij ze ons liet zien dat afdingen hier dagelijkse kost is. Zaterdag keren we terug naar de markt, maar deze ligt opeens nog na te smeulen, omdat hij is platgebrand. Dagen later horen we dat er een parkeerplaats wordt gebouwd. Er zal wel opstand tegen komen, aangezien het voor veel mensen hun bron van inkomen was. Maar toch lijkt het ook wel typisch Keniaans. De weg voor de supermarkt is ook opeens opgebroken, terwijl deze eerst gewoon geasfalteerd was. Het lijkt erop dat niemand een idee heeft van de reden waarom ze het opbreken. Misschien is het bezigheidstherapie en houdt het ze van de straat..
Zaterdagavond gaan we uit. Ik heb me in jaren niet zo ongemakkelijk gevoeld denk ik, ondanks dat je 2 euro voor een halve liter bier betaalt. Om me heen zie ik alleen maar paringsdansen. Waar mensen hier in Kenia overdag netter gekleed zijn dan het gemiddelde tienermeisje in Nederland, dansen ze in de club alsof ze seks met kleding aan hebben. Ik voel mij visueel aangerand en heb behoorlijk wat tijd (en Tuskers) nodig om te acclimatiseren.
Zondag wordt Sophie niet lekker. Haar buik is overstuur en ze neemt bedrust. Ook Maria vecht met haar gezondheid. Ik ga met Loes uit eten en doe alsof er niks aan de hand is. Naast de Mega City (het winkelcentrum bij ons om de hoek) zitten wat eettentjes. Op de parkeerplaats ervoor ga ik stiekem even tegen een boompje kotsen, waarna we vervolgens gaan eten. Dit was verspilde moeite, want na het eten (lees: 4 happen) ga ik naar de wc en kots ik nog meer uit dan ik naar binnen heb gewerkt. Eenmaal thuis trek ik me terug in m’n kamer en probeer te slapen. Op maandag hebben we onze start bij Pandipieri. Ik voel me beroerd, maar aangezien Maria en Sophie het aandurven om te gaan, stel ik me niet aan en ga mee. Eenmaal bij Pandi komt Sarah binnen. Als ze vraagt hoe het met ons gaat, vertel ik eerlijk dat 3 van de 4 niet lekker zijn. Sarah verplicht ons naar het ziekenhuis te gaan, want als je hier ergens last van hebt is het altijd wel iets. Na toestemming van Chris (van Human Resources en in mijn mening onze leidinggevende) brengt Sarah ons naar het ziekenhuis. Deze ziet er netjes uit. We moeten eerst betalen en dan worden we geholpen. Een consult kost hier 2400 shilling, iets minder dan 24 euro. Na wat standaard onderzoekjes (wegen, temperatuur en bloeddruk) kunnen we terecht bij dokter Allibhoy. Deze meneer drukt een paar keer in mijn buik en vindt dat ik salmonella heb. Perfect! Voor 2000 shilling haal ik medicijnen tegen de misselijkheid en de bacteriële infectie. Met moeilijk aanwezige darmen stap ik het ziekenhuis uit, waarna ik de rest van de dag een beetje lig te verrekken in bed, afgewisseld met scherpschieten van losse flodders in het wc gat.
Gelukkig gaat het de volgende dag al een stuk beter en ga ik samen met Loes, Maria en Sharon naar het zwembad. Het zwembad heeft een normaal toilet, wat mij intens gelukkig maakt. Ook de fysieke inspanning en de hygiënische omgeving doen me goed. ’s Avonds voelt ook Sophie zich weer wat beter en gaan we met z’n 4en uiteten in een restaurantje waar wifi is en sommigen even willen skypen met het thuisfront.

En net als je denkt dat je al je waarden wel aan de kant gegooid hebt, door zonder al teveel gemopper met je diarree boven het wc gat te hangen en een pro in ‘presenteer kontgeweer’ bent geworden, word ik weer getest: Het douchewater is op.
Jij met je warme douche daar in Nederland: beter geniet je ervan, al is het voor mij!

Naast dit inzicht van dankbaarheid voor sanitaire voorzieningen ben ik tot meer inzichten gekomen. Ik realiseer me dat ik me voor het eerst in mijn leven gediscrimineerd voel. Het is vermoeiend om tot de minderheid te behoren. Als blank persoon word je hier niet serieus genomen. Ze gaan er hier vanuit dat je rijk bent. Hierdoor proberen de tuktukdrivers je continu op te lichten. Ook al weet je wat de prijs is voor de rit die je rijdt, ze willen dat je meer betaalt. Een enkeling geeft het zelfs toe ‘the white people have the money.’ Ook de pikkies willen maar wat graag dat jij bij ze achterop springt. Als je nee zegt, schreeuwen ze ‘Why? Tell me why?’ (Anita Meijer eat your heart out, you got some competition)
Echt alleen over straat durf ik niet zo goed. Continu wordt er van alle kanten naar je geroepen of gekeken, wat me erg kwetsbaar laat voelen. Op plekken waar meer Mzungu’s komen voel ik me veilig, geaccepteerd.
Ik voel me weinig anoniem of individu en deze realisatie valt me zwaar.

Maar ook besef ik me iets moois. Alles hier in Kenia komt zoals het komt. Je moet voor dingen de tijd nemen en tijd is een relatief begrip. Waar ik in Nederland altijd rondloop met mijn hoofd vol met to-do lijstjes, is mijn hoofd hier leeg en leef ik in het moment. In Nederland word ik geleefd door alle verplichtingen, verwachtingen en andere ‘moetjes van alledag’. Hier neemt het leven mij mee in het avontuur. Overal waar je bent kun je een gesprek met mensen aanknopen. Mensen verwelkomen je oprecht en hartelijk en zijn écht geïnteresseerd in je. Mooie bijkomstigheid is dat door het gebrek aan tv en internet ik mijn rust leer te pakken en vanwege de hitte en alle indrukken ben ik sneller moe en ga ik steeds vroeg naar bed. Als ik aan mother Mary vraag of Kenianen ooit haast hebben, begint ze hard te lachen.
Dit is ook iets wat me opvalt: Mensen hier lachen om alles. Ze verspillen geen tijd aan gedoe. De discussies die ze hebben gaan over het onderhandelen. Maar buiten dat is iedereen vriendelijk en verwelkomend. Daar kunnen wij in Nederland nog wel wat van leren.

Na ons ziekte kuurtje, zijn we begonnen aan de introductie op Pandi. Gisteren nam Chris ons mee naar het park, waar ze medicatie uitdeelden aan dakloze, verslaafde jongeren. Zodra we de auto uitstappen worden we bestormd door jongens. Sommigen te high om je recht in de ogen aan te kijken, anderen staan tegen een paal op te rijden. Dit is het heftigste wat ik ooit in mijn leven heb gezien. Jongens, misschien wel 100, van mijn leeftijd en jonger, drugsverslaafd. Met een lijmpotje in hun mond, compleet van de kaart en dit op klaarlichte dag in een openbaar park. Erik van Pandi zegt dat dit een probleem is wat niet aan te pakken is. De jongeren houden van hun vrije leven op straat en Pandi geeft ze medicatie tegen hun ziektes, maar heeft geen programma om hun van hun verslaving te helpen. Moedeloos en met tranen in mijn ogen kijk ik naar de jongens. Ik zou graag met deze doelgroep werken, maar vraag me af of ik dit psychisch aan kan. Wel weet ik zeker dat ik dit beeld niet snel zal vergeten.
Ik vraag me af wat er nog allemaal komen gaat. Welke shockende dingen ik nog ga zien en wat voor een effect dit op mij zal hebben. Hoe dan ook: alles komt hier zoals het komt. Dus ik laat het maar op me afkomen.