Van- de-hak-op-de-tak-updateje

Het is 1 uur ’s nachts en ik ben mijn blog aan het schrijven. Zo snel mogelijk wil ik dit met jullie delen. De adrenaline giert nog door mijn lijf en ook al heb ik morgen ochtend geen internet, waardoor het niet uit maakt of ik het nu schrijf of niet, ik moet dit delen. Ik heb net een hippo gezien! Niet een in het water, that shit is getting old, been there, seen that, know it all. Nee, deze hippo liep op de weg. Nog beter gezegd: hij stond in de bosjes te schijten.
Het is vrijdag, dus een avondje gezelligheid op Dunga Hillcamp was daar. We belden Sam de taximan om ons op te komen halen om naar huis te gaan en na een paar minuten in de auto zie ik opeens een mega beest! Hysterisch begin ik te wiebelen en geluid te produceren (geen idee of ik gilde, ik stond strak van de adrenaline). Sam stopt ietsje voorbij het nijlpaard, gooit zijn hoofd uit het raam om even goed te kijken. Als Sophie vraagt of haar raam los kan, gooit Sam kalm haar portier open. Alsof het niks is, een hippo, op straat, een paar meter van ons vandaan.
We gaan veel om met wat jongens uit Dunga (deze wijk ligt aan het Victoriameer en hier komen hippo’s ’s nachts vaak uit het water). Zij hebben ons al veel verhalen verteld over het oog-in-oog staan met deze beesten. Maar zoiets moet je eerst zien om te geloven. Bij deze: ik geloof het. Dit was mega!

Vorig weekend zijn we naar Kakamega Forest geweest. Dit is een regenwoud 2 uur rijden van Kisumu. Met een matatu gaan we erheen. Dit is een klein busje (maatje mindervalide vervoer). Omdat we voor de sunrise walk gaan zondag ochtend, vertrekken we op zaterdag met ieder een dikke tas. Onze ontgroening met de matatu verloopt intens. Waar er 12 zitplaatsen in het busje zitten, worden er 19 mensen ingepropt. Een beetje vacuüm zuigend, instant genietings, rijden we met zn allen,
de bergen tegemoet. Eenmaal in Kakamega worden we door een kale man met een gezellig hoofd een andere matatu ingeloodst. Hier zitten we 20 minuten lang, luidzingend, in. Onze medereizigers in de matatu vinden ons misschien uitermate irritant, wij voelen ons als Abba.
Helaas is dit gevoel vrij vlot verdwenen als we bij het woud aankomen. Een mevrouw in leger kleding met een ‘bescheiden’ wapen verwelkomt ons en een man verteld ons dat we aan de noordkant zijn, 50 km van de zuidkant waar wij moeten zijn, vandaan. Die kale gezellige meneer heeft ons dus mooi de compleet andere kant op gestuurd, pannekoekoe!
Lekker decadent fixen we een taxi. Gaar van de overvolle matatu’s en chaggie door de vertraging die we zijn opgelopen. Ik schrik wakker als Chiquitita op de radio van de taxi komt en in stijl rijden we het woud binnen, de goede kant dit keer.
Gelijk maar voor een wandelingetje gaan. Onze gids Abraham gooit zijn charmes in de strijd tijdens de wandeling, door soepel over boompjes te springen en vlotte babbels aan te gaan.
Af en toe spotten we een aap, een vlinder of een koe. Verder de meest vette bomen ever, waardoor ik me een beetje waan in de wereld van David de kabouter of Droomvlucht.
De volgende wandeling is zondag ochtend om 4.30. Met een zaklamp paraat stappen we in een vlot tempo door. We beklimmen een berg en als een astmapatiënt besef ik bovenop de berg waarvoor we dit deden: een prachtige zonsopgang.
Tijdens de terugweg stuurt Abraham ons een vleermuizengrot in. Ik heb geen rabiës vaccinatie gehad, maar houd me groot. Als ik een vleermuis langs mijn wang voel strijken ontsnapt er toch een gilletje uit m’n mond.
Tijdens de wandeling terug is het licht en zien we vogels, apen en prachtig bloeiende bomen.
Ik wist niet wat ik van een regenwoud moest verwachten, maar dit weekend was fantastisch!
Waar ik in Nederland zou feesten en gaar in mijn bed zou liggen stinken, heb ik mezelf hier helemaal opgeladen. De frisse lucht heeft me goed gedaan en aan de fysieke uitdaging was ik echt even toe.

Naast lang-leve-de-gezelligheid komen we hier toch stiekem wel voor school. Hier zijn we doordeweeks dan ook mee bezig. We werken samen met de afdeling Environmental Health. Hier richten we ons op de educatie kant. Het is een klein team, met 3 studenten van onze leeftijd en 2 werknemers. Ik voel me serieus genomen door het team en het contact loopt steeds fijner. Toch blijven we aanlopen tegen het Keniaans kwartiertje. Dit is lastig met onze deadlines voor school en zorgt ook wel voor stress. Maar de samenwerking met z’n 4en verloopt steeds beter en groeit met de dag. Het is soms wat lastig omdat je met elkaar woont en werkt. Maar deze meiden zijn stuk voor stuk bazen. Ik leer veel van ze en ik kan goed hard met ze lachen. Iedere chick gevuld met een goede kop hersens, een gezonde dosis respect en heerlijk wat nuchterheid, maar stiekem ieder ook op haar eigen manier lekker idioot.
Afgelopen week hebben we het team geïnterviewd en zijn we nu ons onderzoeksonderwerp aan het vormgeven. Ook was het handwash day en food day.
Handwash day was op de Kibos Prison Primary school. We rijden een gevangenis binnen en daar is opeens een basisschool. Raar dat je middenin een flink evenement zit met knetter veel kinderen en op de achtergrond gevangenen in zwart-wit gestreepte overals ziet lopen.
De Foodday was in Manyatta. Hier was een kleinschaliger evenement, waar kraampjes stonden met natuurlijke producten. Maar ook een kas, moestuin en hanging garden. Dit zijn dingen waar wij bij Environmental Health ons veel op richten.
Vorige week zijn we met John, een student van de University of Florida, op poeptocht geweest. John doet onderzoek naar flying toilets. Dit houdt in: een luier die ergens neergegooid wordt, met andere woorden: mensenuitwerpselen, die niet in toiletten gedeponeerd worden. Het is onvoorspelbaar hoe vies mensen hier kunnen zijn. Tijdens de wandeling komen we vaak plekken tegen waar mensen wildpoepen of hun afval dumpen. Een reden hiervan is dat de wc’s (gaten in de grond) vol zitten. De ruimte onder de gaten is vol en wordt niet geleegd. Of het gat is te groot voor kinderen, waardoor het te gevaarlijk is voor hen om erboven te hangen.

Twee weken geleden waren we uitgenodigd voor een poolparty. Leuk! Zwemmen, lekker sociaal doen en een barbecue. We waren er helemaal klaar voor, totdat we op de dag zelf horen dat er alleen blanken zijn uitgenodigd. Het feest wordt gegeven voor de verjaardag van een Zweeds meisje dat we vaag kennen. Een rijke Indiër van in de 40 stelt hiervoor zijn zwembad beschikbaar.
De verhoudingen hier zijn raar. Indiërs hebben Kisumu opgebouwd, waardoor zij zich beter voelen dan de Kenianen. Ze wonen in gigantische huizen en gedragen zich superieur tegenover Kenianen. Wij als mzungu’s worden door Kenianen gediscrimineerd, positief en negatief. Ze willen ons oplichten vanwege ons geld, maar ook met ons op de foto, vanwege de status. Dat wij als blanken uitgenodigd worden voor een poolparty van een Indiër, zorgt voor een vicieuze cirkel. Ik vind deze discriminatie verhouding interessant, mede dankzij mijn laatste stage. Maar vind het vooral belachelijk. Zodra we horen dat we niemand mee mogen nemen (we wilden anders nog wel de party crashen met onze Keniaanse vrienden) en er alleen maar blanken uitgenodigd zijn, besluiten we met z’n allen dan ook om niet te gaan. Hoe leuk het ook klonk, aan deze achterlijke discriminatie doen we niet mee.

Vorige week hebben we met mama Mary en de familie gezellig gedaan. Eerst een filmavond met de kleinkinderen. Ingredienten: Rapunzel, chips, snoepjes, frisdrank, een laptop en boxen. Resultaat: de hele dag vrolijke kinderen en een iets interactievere band met ze op lange termijn.
Twee dagen later koken we couscous voor de hele familie. Alhoewel dit niet bij iedereen in de smaak valt, maakt de chocoladetaart als toetje veel goed. Het gebaar wordt op prijs gesteld en het voelt goed om iets terug te doen. We willen hier allemaal niet overkomen als arrogante mzungu’s. Het is soms een beetje ongemakkelijk dat er 2 keer per dag een warme maaltijd voor ons wordt klaargemaakt en ’s ochtends het ontbijt klaarstaat. Na al 2,5 jaar op mijzelf te wonen, ben ik gewend mijn eigen boontjes te doppen.

Ik zal vast het een en ander vergeten zijn te vertellen, maar voor nu is mijn veer leeg.
Internet heb ik niet zo vaak en ik kies er bewust voor om dit niet te vaak op te zoeken. Even weg van de socialbesitas. Even met mijn voeten in het leven staan in plaats van met lamme duimen aan een beeldscherm te plakken.
Wel wil ik jullie een hele dikke digitale knuffel geven. De lieve, grappige en uitgebreide reacties op mijn blog zijn super fijn om te horen. Het is echt heel tof dat er zoveel mensen met enthousiasme mijn avonturen lezen. Het voelt voor mij helemaal niet zo dat ik ver van huis ben. Alhoewel Kenia niet mijn land is, merk ik wel hoe makkelijk het me afgaat om uit Nederland te zijn. De skypedates met vrienden en familie updaten me hoe het leven bij jullie is, maar geven me ook dat beetje liefde waar ik op teer. Ik ben een bofkont met zoveel lieve mensen om me heen. En het is goed om door gemis te realiseren wat je hebt. Ergens in mijn achterhoofd ben ik al aan het bedenken waar mijn volgende reis heen gaat. Misschien als ik afgestudeerd ben maar eens naar Israël, om mijn familie op te zoeken. Over de snelweg fietsen tijdens Yom Kippur klonk wel als iets geniaals! Iemand zin om mee te gaan?